Valerie op Saint Lucia

Naam
Valerie Quirijns

Hoe lang heb je vrijwilligerswerk gedaan?
5 maanden

Korte biografie
Mijn naam is Valerie Quirijns. Ik ben 23 jaar oud en kom uit Waalwijk. Ik zit nu in mijn laatste jaar van de opleiding Sportkunde aan de Fontys Sporthogeschool in Eindhoven. Voor mijn afstudeer stage ben ik met De Kracht van Sport naar Saint Lucia gegaan om te helpen bij verschillende projecten van United Through Sport in Saint Lucia. Ook heb ik daar mijn afstudeerscriptie geschreven.

Ik kan zeggen dat dit de mooiste ervaring van mijn leven is geweest en daar ben ik heel erg dankbaar voor.

Valerie in Saint Lucia

Hoe tevreden was je met de begeleiding in Nederland?

De begeleiding vanuit Nederland was erg goed. Ik ben goed op de hoogte gebracht van wat ik kon
verwachten en ben ook in contact gebracht met mijn stage begeleider in Saint Lucia. Ik kon bij vragen
dus bij beide terecht en dat was wel heel fijn.

Mijn Verhaal
Vijf maanden naar de andere kant van de wereld. Dat is misschien wel het spannendste wat ik ook heb gedaan. Soms is het goed om uit je comfort zone te stappen en een nieuwe cultuur, mensen en een hele nieuwe omgeving te leren kennen. Dus dat is wat ik deed. Mijn afstudeerstage in Saint Lucia begon met een hele lange reis. Ik kan het niet mooier maken dan dat het is maar uiteindelijk was dat het zeker waard. Toen we aan kwamen waren we nog maar met zijn 4e. De twee ‘Dutchies’ en Joel (onze stagebegeleider) en Evan (management). De dag daarna kwamen twee vrijwilligers bij en dit werden er steeds meer tot we een gezellig druk huis hadden vol met verschillende mensen.

We wilde er zeker van zijn dat we wat leuks achter zouden laten wanneer we vertrokken dus hebben we een fundraise actie opgezet.

Omdat Janneke en ik de langste periode bleven kregen wij de leiding over de peuterschool. Wat een
mooie, lieve, leuke kindjes waren dat! Elke dag kwamen we langs om met ze te sporten en spelen. Zo deden we bijvoorbeeld voetbal, basketbal maar ook gaven we ze zwemles. Hoe langer we daar waren hoe beter de band met de kinderen werd en hoe opener en leuker ze werden. Ook al had ik even mijn dag niet, als ik die blije gezichtjes zag wanneer we bij de school aan kwamen was mijn dag weer helemaal goed. “Aunty Valerie” riepen ze dan. Natuurlijk wisten ze dat ze lekker mochten spelen wanneer wij langs kwamen. Deze kinderen hebben echt mijn hart gestolen.

Ik heb die kinderen toch een half jaar bijna elke dag gezien en dan zie je ze echt groeien.

Daarnaast hielp ik bij verschillende sporten op Marchand Combined School. Hier organiseerde we naschoolse activiteiten. Elke keer verzorgde een andere vrijwilliger een les van zijn of haar sport waarbij ik en de andere hielpen. Ongeveer halverwege mijn stageperiode ging het zwemproject van start. Dit was een acht-weken-programma waarbij kinderen geselecteerd werden om zwemlessen in open water te volgen. Deze lessen verzorgde ik samen met drie andere stagiaires.

Het was heel mooi om te zien hoe goed de kinderen vooruit gingen. Wel was het soms moeilijk om te zien dat er kinderen waren die niet in het bezit waren van zwemkleding en daardoor met kapot ondergoed moesten zwemmen. Gelukkig waren er heel veel lieve mensen in het vrijwilligers huis waar je altijd even je ei bij kwijt kon. Iedereen maakte natuurlijk van alles mee elke dag en het was altijd fijn om dat met elkaar te delen. Iedereen was altijd erg hecht met elkaar en ik heb vrienden voor het leven gemaakt.

We deden altijd veel leuke dingen zoals samen op stap, alle excursies die je zeker moet doen als je in Saint Lucia bent. Zoals de Piton beklimmen, de Sulphur Springs en de watervallen! Ook werden er in het huis altijd leuke dingen georganiseerd voor in de avonden. En de iconische afscheidsfeestjes! Dat was één ding waar ik wel moeite mee had, het doei zeggen tegen vrienden die ik had gemaakt. De meeste mensen bleven vier tot acht weken en gingen daarna weer naar huis. Gelukkig wonen de meeste vrijwilligers in de buurt van Engeland dus die zal ik zeker nog zien.

Toen het einde van mijn avontuur in zicht kwam besloten Janneke en ik een fundraising op te zetten. Hiervoor wilde we geld inzamelen voor preschool en de andere projecten die we samen hadden gedaan. We wilde er zeker van zijn dat we wat leuks achter zouden laten wanneer we vertrokken. We hadden een bedrag in gedachten dat door alle steun van vrienden en familie uiteindelijk bijna verdubbeld was.

Van dat geld hebben we leuke sport en spel spullen gekocht voor de preschool, zoals kleine ballen, springtouwen enz. Ook hebben we een donatie gedaan aan de kinderen die hadden deelgenomen aan het zwemproject. Om er zeker van te zijn dat de kinderen lekker konden blijven zwemmen. En een speciaal cadeau voor een van de kinderen die geen zwembroek had om in te zwemmen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen en daarom hebben we voor hem een zwembroek gekocht zodat hij schaamteloos zijn zwem skills kon laten zien in de zee.

Niemand van mijn vrienden of familie hadden verwacht dat ik het zo lang zou volhouden doordat ik zoveel heimwee had.
Misschien klinkt het raar maar wanneer je bent ingesteld op vijf maanden stage en je hebt er nog maar één over dan voelt dat alsof je al bijna naar huis gaat. Daar had ik toch wel moeite mee. Je hebt namelijk een soort nieuw leven opgebouwd op een nieuwe plek en veel mensen leren kennen en dat moet je allemaal weer achter laten. Vooral het afscheid van de preschool kindjes viel me heel zwaar.

Ik heb die kinderen toch een half jaar bijna elke dag gezien en dan zie je ze echt groeien. Ik heb ook wel een paar dikke tranen gelaten tijdens het afscheid. Die laatste dikke knuffels en woorden van onze lieve, kleine vriendjes. Die zal ik nooit vergeten. Ik kan zeggen dat dit de mooiste ervaring van mijn leven is geweest en daar ben ik heel erg dankbaar voor. Een van de vrijwilligers zei eens: “It’s not a goodbye, it is a see you later.” En daar geloof ik zeker in!